De doelen voor 2021 waren vooraf helder. Ik moest wereldkampioen worden om naar de Paralympische Spelen van Tokio te mogen gaan. Ik had hiervoor twee kansen, bij de tijdrit en bij de wegwedstrijd. Een zware opdracht, maar niks is onmogelijk. Ik kwam in goede vorm uit de wintertrainingen en reed bij elke wedstrijd waar ik aan de start stond naar het podium. Alleen waren dit telkens tweede en derde plekken. Die overwinning miste ik nog en had ik op het WK wel nodig.
Daar waar veel concurrenten het EK lieten schieten, wilde ik daar maar al te graag heen. Het was voor het eerst dat voor para-cycling een EK werd georganiseerd en misschien kon ik hier mijn eerste overwinning van het jaar boeken. Van tevoren wist ik dat mijn kansen het grootst bij de wegwedstrijd zouden zijn, maar ik wilde ook zo graag op de tijdrit de overwinning pakken. Vol overgave en zonder angst schoot ik van het startpodium op weg naar de Europese titels.
Als kersvers Europees kampioen reisde ik vanuit Oostenrijk door naar Portugal voor het WK para-cycling. Logischerwijs keek iedereen naar mij als een van de favorieten voor de wereldtitels, maar ik moest er niks van weten. Ik wist genoeg redenen te bedenken waarom anderen beter waren dan ik en schoof mezelf maar al te graag in de positie van underdog. Ik was er ook niet echt mee bezig. Natuurlijk, deze ene week bepaalde hoe de rest van het jaar eruit zou gaan zien, maar om me daar nog druk over te maken had weinig zin. Ik had de afgelopen maanden alles gedaan om in topvorm aan de start van dit WK te staan. Nu moest ik rustig blijven, me aan mijn taken houden en vertrouwen hebben dat alles op z’n plek valt. Om die reden zat ik in de dagen voor het toernooi ook elke middag lekker op het terras met uitzicht op het strand van de Portugese zomer te genieten. Misschien dat deze benadering me wel aan de wereldtitels heeft geholpen. Eens kijken of ik dit kunstje wist te herhalen op het allergrootste sportevent ter wereld, de Paralympische Spelen.
Alle ogen waren natuurlijk weer op mij gericht. Ik was de te kloppen man. Toch lukte het me weer om de druk bij mezelf weg te halen. Al moet ik zeggen dat het deze keer wel een stuk lastiger was. Aan alles merkte je dat dit wel even iets groter is dan een EK of WK. Misschien dat deze indrukken er ook voor zorgden dat ik net niet de volle 100% focus had tijdens de tijdrit. Een ketting die eraf vliegt kan iedereen overkomen, maar een bocht volledig verkeerd insturen en tegen de boarding knallen, dat is niet des Mitch. Gelukkig was ik dan wel weer zo helder van geest om rustig te blijven, mezelf weer recht te zetten en als snelste naar de finish te rijden.
Zo rustig was ik een dag later in die laatste kilometer niet meer. Iedereen heeft de beelden vast en zeker wel ergens voorbij zien komen. Tot 50 meter voor de finish dacht ik zelf ook dat die tweede Paralympische titel gezien was, maar tegelijkertijd bleef ik de hele tijd vertrouwen houden in een goede afloop. Ik was het ook verplicht tegenover de bondscoaches, trainers en overige stafleden langs de kant. En wat dacht je van familie, vrienden en bekenden die midden in de nacht naar een televisiescherm stonden te schreeuwen. Mezelf gewonnen geven was geen optie.
Als je mij begin vorig jaar had gezegd dat ik in 2021 dubbel Europees, Wereld- en Paralympisch kampioen zou worden, had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Maar met de feiten van nu kan ik zeggen: sprookjes bestaan.
