Trainingen liepen al weken niet meer lekker. Het kostte me enorm veel energie om mijn niveau in trainingen te halen. Ik was er met mijn hoofd niet bij. Fietsen hoort eigenlijk heel ontspannen te zijn, maar ik zat continu te malen. Op deze manier hield ik het niet lang meer vol en dus besloot mijn trainer me een aantal weken vrij te geven. Niks moet, alles mag was het advies.
Ik mag misschien goed zijn in fietsen, maar ik kan ook heel goed niks doen. Drie weken lang heb ik mijn fiets niet aangeraakt. Eindelijk kon ik weer eens uitslapen en zo gemiste slaap van de afgelopen weken inhalen. De dag vulde ik verder in met Netflixen, lezen of wandelen. En misschien wel het allerbelangrijkste, ik at waar ik zin in had zonder dat ik me zorgen hoefde te maken om mijn lichaamsgewicht.
Deze reset was de oplossing voor mijn motivatieprobleem. Ik had na drie weken zowaar weer zin gekregen om te gaan fietsen. Maar, met welk doel? De Spelen zijn verplaatst naar volgend jaar, het WK is afgelast en de Nederlandse competitie is voor de rest van het jaar stopgezet. Gelukkig komt mijn trainer altijd met goede ideeën, zo ook deze keer, en hebben we alsnog een mooi trainingsplan voor de rest van het jaar weten op te stellen.
Plezier maken en beter worden zijn daarbij het belangrijkste. Dat doet me denken aan mijn eerste jaren als handbiker. De jaren waarin ik nog geen wedstrijden reed, maar gewoon lekker fietste voor het plezier. Ik ga weer terug naar deze jaren. Ik hoef me nu even geen zorgen te maken over kwalificatietrajecten en wedstrijduitslagen, maar ik kan gewoon lekker vrijuit fietsen.
En waar is het nou leuker fietsen dan in Zuid Limburg. Samen met mijn zusje fiets ik nu bijna dagelijks door het Heuvelland. Lekker genieten van de omgeving en het mooie weer. Lekker afzien op de Camerig en Eyserbosweg. Ik heb de liefde voor de fiets weer teruggevonden.
