De feiten

Het hof moest een oordeel geven over de draagkracht van een ex echtgenoot (de man) voor de partneralimentatie. Daarbij wordt als uitgangspunt genomen het inkomen dat iemand verdient.

De echtscheiding was helaas niet het enige ongeluk dat de man was overkomen. Hij was ook nog eens zijn baan kwijtgeraakt. Waardoor zijn inkomen en daarmee zijn draagkracht er dus flink op achteruit ging. In plaats van zijn oude inkomen, moet de man het nu doen met WW (na twee maanden 70% van het dagloon).  De man was van mening dat met deze achteruitgang van het  inkomen rekening moest worden gehouden bij het vaststellen van de alimentatie. Hij vroeg daarom om een verlaging van de alimentatie.

Bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst, was aan de man 360 niet genoten vakantie-uren uitbetaald. Een vrij fors bedrag van € 18.378,58 bruto.

De vrouw was van mening, dat de man dit bedrag diende in te zetten als aanvulling op zijn WW om op die manier het verlies in inkomen te dempen. Wat natuurlijk betekent: meer draagkracht en ook meer alimentatie. Deze gedachte is niet vreemd. Zo wordt in de regel ook omgegaan met een ontslagvergoeding die een werknemer ontvangt bij verlies van zijn of haar baan. Deze vergoeding wordt opgeteld bij inkomen uit WW. Waarbij de vergoeding wordt gezien als vooruitbetaald loon over een bepaalde periode in de toekomst.

Uitspraak van het hof:

In dit geval ziet het hof het echter anders. Het hof is van mening, dat een betaling voor niet genoten vakantie-uren iets anders is dan bijvoorbeeld een transitievergoeding. Het hof overweegt:

Het aan de man uitgekeerde bedrag maakt namelijk geen deel uit van zijn salaris maar is een compensatie voor de vakantie-uren waarop de man aanspraak had en die hij, buiten zijn invloed, niet heeft kunnen opnemen. Deze compensatie heeft niet, zoals bijvoorbeeld een transitievergoeding, het karakter van een aanvulling op het verlies van inkomen, of zoals een bonus als een beloning voor verrichte arbeid of bijzondere inspanning, maar betreft het persoonlijke recht van de man op vrije dagen. Het hof acht het niet redelijk om deze vergoeding van invloed te laten zijn op de draagkracht van de man.

Het gevolg is dat de man dit bedrag volledig zelf mag houden en niet voor een deel dient te gebruiken om alimentatie te betalen.

Had het hof ook anders kunnen oordelen?

De uitbetaling van niet genoten vakantiedagen,  betreft een vergoeding voor door de man geleverde arbeid. Op deze dagen was hij immers aan het werk, terwijl hij daarvoor niet via het reguliere salaris is beloond. Dit soort vergoedingen worden in de regel gewoon bij de draagkracht meegenomen. Waarom hier dan anders oordelen?

Een rol lijkt te spelen, dat het hof oordeelt dat de man de vakantie-uren “buiten zijn schuld” niet heeft kunnen opnemen. De man heeft er niet voor gekozen om extra te gaan werken, maar kon blijkbaar op het werk niet worden gemist.

Door die bril gekeken, lijkt het op het eerste gezicht inderdaad oneerlijk als de man de compensatie voor gemiste vrije uren met de vrouw moet delen. Maar hoe dan te denken over uitbetaalde overuren? Veel werknemers zullen ook bij overuren menen, dat dit het gevolg was van een wens van de werkgever. Ook daar gaat het eigenlijk om vrije tijd die gelet op de noden van de werkgever wordt opgegeven. In de regel buiten de wil van de werknemer. Dit soort vergoedingen worden echter standaard meegenomen in de draagkracht.

Gelet daarop kun je twee kanten op. Of de overweging van het hof is een onjuiste afwijking van bestaande regels, of ook overuren behoren voortaan niet meer vanzelfsprekend tot de draagkracht. In gevallen waarin een werknemer kan aantonen dat hij of zij die uren moet maken buiten zijn of haar invloed, is er evenzeer reden om dit deel van de inkomsten voortaan buiten beschouwing te laten.

Dat kan nog aardige discussies opleveren.